Η θεατρική παράσταση, «Νόστος: Ρίζα μ’ και κλαδί μ’», στο Ντίσελτορφ.

Τη θεατρική παράσταση «Νόστος: Ρίζα μ’ και κλαδί μ’», θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν οι Έλληνες του Ντίσελντορφ, της Ρηνανίας Βεστφαλίας, για να γνωρίσουν μέσα από ένα έργο, τα γεγονότα της γενοκτονίας και του ξεριζωμού των Ελλήνων του Πόντου.
Ένα θεατρικό έργο γραμμένο στην ποντιακή διάλεκτο και στη νεοελληνική γλώσσα, από τον συγγραφέα Δημήτρης Πιπερίδη, ο οποίος χρησιμοποιεί την ιστορία μιας αστικής οικογένειας της Τραπεζούντας, για να μας μεταφέρει στα δραματικά γεγονότα που οδήγησαν τον ελληνισμό στην έξοδο μετά από 3000 χρόνια από τον Πόντο, απογόνους της Αυτοκρατορίας των Κομνηνών. Δικαίως ο ομότιμος καθηγητής ιστορίας Κωνσταντίνος Φωτιάδη, και ιστορικός σύμβουλος της παράστασης, ο αποκληθείς ως ιστορικός της γενοκτονίας, είπε στην πρεμιέρα του έργου στο Κυβερνείο της Θεσσαλονίκης, ότι “αυτό το θεατρικό έργο πέρασε το νόημα της γενοκτονίας, καλύτερα από τα βιβλία που έγραψα για τη γενοκτονία” Η ιστορία διαδραματίζεται στο λιμάνι του Βατούμ, όπου οι πρωταγωνιστές της οικογένειας, ο Τάκης Βαμβακίδης (πατέρας), ο Αλέξης Παρχαρίδης (γιος), η Έλενα Νεανίδη (νύφη) και η (Μάγδα Πένσου) μητέρα, καθηλώνουν με τις ερμηνείες τους και μας μεταφέρουν στον αγώνα που κάνουν στην Τραπεζούντα του Πόντου για να επιζήσουν, την εποχή που η γενοκτονία των Ελλήνων βρίσκεται σε εξέλιξη. Η αγωνία για τον μεγάλο γιο της οικογένειας Θεμιστοκλή, ο οποίος αφήνει την τελευταία του πνοή στο παγωμένο Σαρικαμίς, είναι καταλύτης για την οικογένεια και τις αποφάσεις που θα πάρουν για την υπόλοιπη ζωή τους.
Η ερμηνεία της Μάγδας Πένσου (μητέρας) η οποία έρχεται να συναντήσει την οικογένειά της στο Βατούμ, αλλά χωρίς τον μεγάλο της γιο Θεμιστοκλή η ζωή της δεν έχει νόημα και αφήνει την τελευταία της πνοή εκεί στον ξένο τόπο. Και ο Τάκης Βαμβακίδης (σύζυγος της και πατέρας) που είχε τη νοσταλγία να φύγει στην Ελλάδα, στην Πατρίδα, τελικώς αποφασίζει την τελευταία στιγμή να παραμείνει δίπλα στη γυναίκα του και να μην ξεπροβοδίζει τον γιο και τη νύφη του να φύγουν στην Ελλάδα, δίδοντάς τους όλες τις οικονομίες του. Η σκηνοθεσία και η ερμηνεία του Τάκη Βαμβακίδη είναι καταπληκτική, μαγεύει τους θεατές, μας δίνει παραστατικά τις συνθήκες της χαρμολύπης, όλα όσα έζησαν οι χιλιάδες Έλληνες του Πόντου, στην περίοδο της γενοκτονίας και του ξεριζωμού. Ο πόνος του πατέρα που χάνει τον γιό του, τον οποίο ερμηνεύει με αριστοτεχνική δεξιοτεχνία ο Τάκης Βαμβακίδης, είναι μοναδικός, θυμίζει ανάλογες ερμηνείες του Μάνου Κατράκη και δικαίως αποσπά τα χειροκροτήματα των θεατών. Η Μάγδα Πένσου, εκφραστική στο ρόλο της μητέρας που χάνει τον γιο της Θεμιστοκλή, η αγωνία της να τον βρει και όταν τον χάνει δεν μπορεί να αντέξει τον πόνο και τότε αφήνει την τελευταία της πνοή στο λιμάνι του Βατούμ, μη αντέχοντας την απώλειά του. Ο Αλέξης Παρχαρίδης, στο ρόλο του Αλέξη του μικρότερου γιου της οικογένειας, αν και δημοφιλής τραγουδιστής του ποντιακού ελληνισμού, ανοίγει τα πανιά του στη θεατρική σκηνή και η ερμηνεία του αφήνει άφωνο τον θεατή ο οποίος τον συνήθισε στο ρόλο της Πόντιας «γραίας». Οι στιγμές απόδοσης του θεατρικού κειμένου σε στιγμές, χαρμολύπης είναι μοναδικές. Ένα νέο ταλέντο του ποντιακού θεάτρου, ανοίγει τα πανιά του στο ποντιακό θέατρο. Η Έλενα Νεανίδη, στο ρόλο της νύφης είναι παραστατική, τα βιώματά της παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην απόδοση της ποντιακής διαλέκτου, αλλά και η ερμηνεία της θυμίζει εκπληκτικά τη νύφη του Πόντου, μπροστά στον πεθερό και την πεθερά της. Ο Δημήτρης Πιπερίδης, με το καταπληκτικό κείμενο στην ποντιακή διάλεκτο και στη δομή του έργου, πέτυχε να περάσει την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου και τα μαρτύρια που πέρασαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στην περίοδο των Νεότουρκων.